Forma pomocy chorym i niepełnosprawnym zwana dogoterapią lub kynoterapią jest stosowana w Polsce od ponad 30 lat. Psy najbardziej pomocne są dzieciom autystycznym, z porażeniem mózgowym, z chorobami centralnego układu nerwowego i niedowładem kończyn. Kontakt z psem wspomaga też rozwój emocjonalny, motoryczny, komunikatywność, uczy zachowań społecznych, otwiera dziecko na otaczający je świat. Pies sprawia, że rehabilitacja nie jest monotonna i męcząca, a efekty dogoterapii pojawiają się znacznie szybciej niż w przypadku innych rodzajów kuracji.
W Polsce brak jest jeszcze uregulowań prawnych, które porządkowałyby i precyzowały wymagania, jakie spełniać powinni terapeuci oraz psy terapeutyczne. Standaryzacją i doprowadzeniem do uznania działalności terapeutycznej z udziałem psa za zawód zajęło się Polskie Towarzystwo Kynoterapeutyczne, które wypracowało system wymogów obejmujący: kanony kynoterapii, Kodeks etyki kynoterapeuty, wzory dokumentacji, system egzaminowania psów terapeutycznych oraz polską terminologię w tym zakresie. Do klasyfikacji zawodów i specjalności wpisano, w grupie „średni personel do spraw zdrowia”, grupę elementarną – praktykujący niekonwencjonalne lub komplementarne metody terapii zawodu kynoterapeuty (dogoterapeuty).
Wielu pedagogów i psychologów poszukuje wiedzy i doświaczeń dogoterapeutów, aby móc zastosować elementy tej metody we własnej pracy z dziećmi oraz osobami starszymi. Zachęcamy do zapoznania się z bibliografią tego zagadnienia sporządzoną na podstawie zbiorów biblioteki oraz z aktualnym wynikiem wyszukiwania w katalogu Integro.